துருக்கம், துருக்கர், துலுக்கர், துலுக்கி முதலிய சொற்கள் பிரயோகம், அவற்றைப் பற்றிய விளக்கம் (3)

துருக்கம், துருக்கர், துலுக்கர், துலுக்கி முதலிய சொற்கள் பிரயோகம், அவற்றைப் பற்றிய விளக்கம் (3)

துலுக்கர் என்ற அடைபொழியில் வழங்கும் சொற்கள்[1]: இன்னும், இந்த துருக்கர்”, துலுக்கர்” என்ற சொற்களை வேராகக் கொண்டு பல புதிய தமிழ்ச் சொற்கள் தமிழ் வழக்கிற்கு வந்துள்ளன அவை :

துருக்கம் – செல்லுதற் கரிய இடம், காடு, மலையரசன்

துருக்கம் – கஸ்துாரி, குங்குமம்

துருக்க வேம்பு – மலை வேம்பு

துருக்கற்பொடி – செம்பிளைக் கற்பொடி

துருக்கமாலை –  குங்கும மலர்மாலை

துருக்கத்தலை –கரு நிறமுள்ள கடல் மீன் வகை

துலுக்கி – சிங்காரி

துலுக்கடுவன் – ஒருவகை நெல்

துலுக்கப்பூ – துலுக்கச் செவ்வந்தி

துலுக்க மல்லிகை – பிள்ளையார் பூ என வழங்கப் படும் மலர், செடி

துலுக்க பசளை –  கீரை வகை

துலுக்க பயறு – பயறு வகை

துலுக்க கற்றாழை – கரிய பவளம் (நாட்டு மருந்து)

மற்றும், துருக்கர்நாடு’ என்ற நிலக்கூறு இருந்ததை பதின்மூன்றாவது நூற்றாண்டு இலக்கிய கர்த்தாவான பரஞ்சோதி முனிவர், தமது திருவிளையாடல் புராணத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளதும் இங்குபொருத்தமுடையதாக உள்ளது[2]. மற்றும், தமிழில், ஷர்பத், சிப்பாய், மணங்கு, தர்பார், தைக்கா, வக்கீல், அமீர், உலமா, காஜி, ஜாகிர், ஜமீன்தார் போன்ற துருக்கி மொழிச் சொற்களும், தமிழ்ச் சொற்களாக வழக்கிற்கு வந்துள்ளன.

நிகண்டுகள், அகராதிகள் தொகையகராதிகள் து, துருக்கர், துலுக்கர், துலுக்கி – பற்றி சொல்வது: இனி நிகண்டுகள், அகராதிகள் தொகையகராதிகள், இதைப் பற்றி என்ன சொல்கின்றன என்பதனை பார்க்கலாம்.

1. “து” என்றாலே “வெறுப்பு” என்பதால், வெறுப்பை வெளிப்படுத்தும் சொற்களுடன் வருகிறது (துப்பு, துவேசம், துவர்ப்பு, முதலியன).
2. துக்கம், துச்சம், துணுக்கம் (அச்சம், பயம், திகில், பீதி), துண்ணிடல் (திடுக்கிடல், பயமுருத்தல்),
3. துத்து (பொய், ஏமாற்றுதல்), துப்பு, தும்பன் (கெட்ட எண்ணம் கொண்டவன்), துயர், துயரம்,
4. துணக்கம் (திடுக்கிடுதல், பயமடைதல், பீதியடைதல்), துணுங்கர் (தீய காரியங்களால் அத்தகைய நிலையை ஏற்படுத்துபவர்கள்). திருஞானசம்பந்தர் இதனை ஜைனர் மற்றும் பௌத்தர்களுக்கு உபயோகப்படுத்தினார்.
5. துர (செலுத்து, ஓடி போதல்), துரக்கம் (குதிரை), ரத-கஜ-துருக்க-பதாதி என்பதிலிருந்தும் அறியலாம்.
6. துருக்கம் (காடு, பாலைவனம், குழப்பம்),
7. துருக்கு, துலுக்கு (துருக்கி நாடு, துருக்கியர், துருக்கி மொழி, முகமதியர்)
8. துர் (எதிர்மறை உண்டாக்கும் சொற்களுக்கு முன் வருவது) துர்மார்க்கம், துராச்சாரம், துராசை, துர்க்குணம், துர்புத்தி, துர்மரணம், முதலியன.
9. துர்க்கம் (கோட்டை)
10. துலுக்கு (முகமதியன், பாஷை, பேச்சு, ஆட்டுதல், ஆடுதல், தலையை-உடலை ஆட்டிக் கொண்டு நடத்தல், “துலுக்கி-துலுக்கி” நடத்தல், ”அவ்வாறு செய்யும் பெண் துலுக்கி எனப்பட்டாள்)
11. துலுக்கி (சிருங்காரி, மயக்கி, மயக்கும் பெண், துலுக்கர் பெண்களை வைத்து மயக்கியதால், அத்தகைய பெண்கள் அவ்வாறே அழைப்பட்டனர்)

இவற்றிலிருந்து அச்சொற்கள் எல்லாமே, எதிர்மறையான, ஒவ்வாத, தீய, கொடிய, திகில்-பீதி-பயங்கரம் முதலியவற்றைக் குறிப்பதாகவே உள்ளது. அதாவது, அத்தகைய கொடிய-குரூர-பீதியைக் கிளப்பும் மக்களைக் குறிக்க பிறகு உபயோகப்படுத்தப் பட்டது தெரிகிறது. மேலும், இவையெல்லாம் பொது வழக்கில் இருந்ததால், 60 ஆண்டுகள் வரையிலும் இருந்ததால், அவற்றின் தாக்கத்தை நன்றாகவே தெரிந்து கொள்ளலாம்.

சீனப் பொருட்கள் போலத்தான் துலுக்கப் பொருட்களும்: பெரும்பாலும் அரேபியர், துருக்கர் வியாபாரத்தில் ஈடுபட்டு வந்தது தெரிந்த விசயமே. அவர்கள் குறிப்பிட்ட பொருட்களை கொண்டு வந்து விற்றதால், அவர்கள் பெயரில் அப்பொருட்கள் அறியப்பட்டன. சீனப்பொருட்கள் எப்படி, சீனா பீங்கான், சைனா பொம்மை, சீன படிகாரம், சீன சுண்ணாம்பு……என்றெல்லாம் அழைக்கப்பட்டனவோ, அதுபோல, அவையெல்லாம், துலுக்கர் / துலுக்கன் / முஸ்லிம் பொருட்கள் என்று சொல்ல முடியாது. இன்றும் கற்பூரம், பன்னீர், சந்தனம், ரோஸ் வாட்டர், சமித்துகள், வெற்றிலை, பாக்கு போன்ற பூஜைப் பொருட்கள் மற்றும் வாசனை திரவியங்களை முஸ்லிம்கள் தான் அதிகமாக கடைகள் வைத்து விற்கிறார்கள். ஆனால், அவற்றை, துலுக்க சந்தனம், துலுக்க கற்பூரம், துலுக்க பன்னீர், துலுக்க சமித்து, துலுக்க சாம்பிராணி, துலுக்க வெற்றிலை, துலுக்க பாக்கு, துலுக்க ஜவ்வாது……………………..என்றெல்லாம் பெயர் வைத்து விற்பதில்லை.  அதாவது, துலுக்கராக / முஸ்லிமாக இருந்தும், தங்களது அடையாளங்களை அமுக்கி வாசித்தும், மறைத்தும் தான் வியாபாரம் செய்கின்றனர் என்பதுதான் நிதர்சனம், உண்மை. ஆனால், பெருமையாக, தங்களை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு அப்பொருட்களை அவ்வாறு விற்பதில்லை. துலுக்கர் என்பது பெருமையான பெயர், பிரயோகம் என்றால், இன்றும் தாராளமாக வெளிப்படையாக உபயோகிக்கலாம்.

ஶ்ரீரங்கத்தில் ஒரு  துலுக்கநாச்சியார் / பீவிநாச்சியார்: 2013ல் ஶ்ரீநாமானுஜர் திரைப்படம் விசயத்தில், சரித்திர ஆதாரம் இல்லாத “துலுக்க நாச்சியார்” விசயத்தையும் இதில் சேர்த்துள்ளனர்[3]. “ ஸ்ரீரங்கத்தை முஸ்லீம்கள் கொள்ளையிட்டுச் சென்ற போது டில்லி பாதுஷாவினால் கொண்டு செல்லப்பட்ட ஒரு ரங்கநாதன் விக்கிரகத்தின் மீது பாதுஷாவின் மகள் மனதைப் பறிகொடுத்து அப்பெருமானிடமே அடைக்கலமாகிவிட்டாள். பின்னால் அந்த விக்கிரகத்தை மீட்டுக் கொண்டு வந்தபோது பாதுஷாவின் மகளும் பிரிவாற்றாமையால் பின்தொடர்ந்து வந்து அந்த ரங்கநாதனிடமே ஐக்கியமாகிவிட அப்பெண்ணுக்குத் துலுக்க நாச்சியார் என்றே பெயரிட்டு பெருமைபடுத்திப் போற்றித் துதித்தனர் வைணவர்கள். இந்நிகழ்வை நினைவுகூறும் முகத்தான் ஸ்ரீரங்கத்தில் மார்கழி மாதம் நடைபெறும் ஏகாதசி திருவிழா பகல் பத்துத் திருநாளிலே உற்சவப் பெருமாளான நம்பெருமாள் முஸ்லீம் இனத்தவரைப் போன்று லுங்கி வஸ்திரம் கட்டிக்கொண்டு இந்த துலுக்க நாச்சியாருக்கு காட்சி தரும் வழக்கம் தொன்று தொட்டு இன்றும் நடந்துவருகிறது.       துலுக்க நாச்சியாருக்கு எம்பெருமான் ஒருவனே புகலிடம். அவனின்றி தனக்கு வேறு கதியில்லை என்ற (சரணாகதி பூண்ட) வைணவ சித்தி விளைந்ததால் ஆச்சார்ய ஸ்தானத்தில் வைத்துத் தொழத்தக்கப் பெருமை பெறுகிறார்.” என்றெல்லாம் குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன[4]. ஆனால், இதற்கு ஆதாரங்கள் எவையும் இல்லாமல், வாய்வழி வந்தவை பிறகு எழுதி வைத்ததாகத் தெரிகிறது[5].  இஸ்லாமியர்களுக்கு உருவ வழியாடு இல்லை என்பதால் இந்தச் சந்நிதியில் துலுக்க நாச்சியார் வண்ணச் சித்திரம் மட்டுமே இருப்பதைப் பார்க்கலாம்[6], என்கிறது ஒரு இணைதளம்.

 

© வேதபிரகாஷ்

30-11-2017

[1] எஸ். எம். கமால், முஸ்லிம்களும், தமிழகமும், இஸ்லாமிய ஆய்வு பண்பாட்டு மையம், சென்னை, 1990.

[2] பரஞ்சோதிமுனிவர் – திருவிளையாடற்புராணம்-மாணிக்கம் விற்ற படலம். பாடல் : எண் 65,

[3] https://evilsofcinema.wordpress.com/2014/02/07/ramanuja-filming-adding-controversies-in-incorporating-myths/

[4] http://www.tamilvu.org/slet/l4100/l4100pd4.jsp?bookid=74&pno=3

[5] 108, வைணவ திவ்யதேச ஸ்தல வரலாறு, ஆசிரியர்:
டாக்டர். வைணவச் சுடராழி, ஆ.எதிராஜன் B.A., காரைக்குடி; http://www.tamilvu.org/ta/library-l4211-html-l4211ind-141584

[6]http://thtsiteseminars.wordpress.com/2013/04/04/%E0%AE%87%E0%AE%B0%E0%AE%A3%E0%AF%8D%E0%AE%9F%E0%AE%BE%E0%AE%AE%E0%AF%8D-%E0%AE%A4%E0%AE%BF%E0%AE%B0%E0%AF%81%E0%AE%9A%E0%AF%8D%E0%AE%9A%E0%AF%81%E0%AE%B1%E0%AF%8D%E0%AE%B1%E0%AF%81/

துருக்கம், துருக்கர், துலுக்கர், துலுக்கி முதலிய சொற்கள் பிரயோகம், அவற்றைப் பற்றிய விளக்கம் (1)

துருக்கம், துருக்கர், துலுக்கர், துலுக்கி முதலிய சொற்கள் பிரயோகம், அவற்றைப் பற்றிய விளக்கம் (1)

துருஷ்காவிலிருந்து தோன்றிய வார்த்தைகள் – அவர்களின் மூலம்: துருஷ்கா (Sanskrit: तुरुष्क) என்ற சமஸ்கிருத வார்த்தை, துருஸ்கா, துருசகா, துருஷ்கரா, துருக்கா, துருக்க என்று பலவாறு உச்சரிக்கப்பட்டு, உபயோகத்தில் இருந்தன. இந்திய-ஸ்கைத்திய வம்சாவளியினரைக் குறிக்க அச்சொற்கள் பிரயோகிக்கப்பட்டன. அதாவது குஷான வம்சத்தவரும் இதில் வருவர். துருக்கிய என்ற சொல் கலாச்சார-மொழி ரீதியில் பற்பல சமூகக் குழுக்களை குறிப்பதாக இருந்தது. அட்லை, அஜெர்பெய்ஜான், பாக், பாஸ்கிர், சாவெஸா, கிரீமியாவின் கரைட், காகுஸ், கராச, கரகல்பக், காஸா, காக், கிரிம்செக், கிர்கிஸ், நகோய், காஸ்கை, தாதார், துர்க்மென், துருக்கியர், ஹுவான், உகுர், உஸ்பெக், யாகுத் போன்ற பழங்கால மக்கள், மற்றும் டிங்லிங், பல்கர், அலத், பாஸ்மில், ஓங்கூர், சடோவ், சுபன், கோக்துர்க், ஒகுஸ் துருக், கங்காலிஸ், கஸார், கில்ஜி, கிப்சக், குமன், கார்லுக், பஹ்ரி கார்லுக், செல்ஜுக் துர்க், திம்ரூத், துர்கேஷ், ஓட்டோமேன் துர்க், என்று மற்றாவரையும் குறிப்பதாக இருந்தது. பிறகு, துருக்கிஸ்தான், துருக்கி பகுதி / நாட்டை ஆண்டவர்களை, சேர்ந்தவர்களைக் குறிக்க உபயோகப் படுத்தப் பட்டது[1].  300 BCE – 100 CE காலகட்டத்தில் ஆண்ட குஷானர்களும் பௌத்தம் மற்றும் இந்துமதங்களை ஆதரித்தது அவர்கள் வெளியிட்டுள்ள, நாணயங்கள் மூலம் அறியலாம். அரேபிய தீபகற்பம் மற்றும் இப்பொழுதைய பாரதம் – இடைப்பட்ட பகுதிகளில் இந்து மதம் இருந்ததற்கு, c.1250 BCE தேதியிட்ட பொகோஸ்காய் போன்ற கல்வெட்டுகள் எடுத்துக் காட்டுகின்றன. துருக்கி/துருக்கிய என்று பார்க்கும் போது, ஐரோப்பிய-ஆசிய பகுதிகளையும் அடக்குவதாக உள்ளது[2].

அரேபியாவிலிருந்து வந்தவர் எல்லாம் முகமதியர் / முஸ்லிம்கள் இல்லை என்பது போல, துருக்கி மற்றும் துருக்கிப் பகுதிகளிலிருந்து வந்தவர் எல்லாரும் முகமதியர் / முஸ்லிம்கள் இல்லை: ஆக முதல் நூற்றாண்டுகள் வரையில், இப்பொழுது துருக்கி பகுதிக்கு சம்பந்தமே இல்லாதவர் அப்பெயர்களில் அழைகப்பட்டனர். மொஹம்மதுவிற்குப் (570-632 CE) பிறகு காலிபேட் என்ற ஆட்சி 7ம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி 13 நூற்றாண்டு வரை தோன்று, வளர்ந்து, அரேபிய தீபகற்பம் பகுதிக்கு வெளியே பரவ ஆரம்பித்தது. அதிலும், அப்பாஸித் காலிபேட் காலத்தில் [750–1258 CEமற்றும் 1261–1517 CE] சமஸ்கிருத பண்டிதர்கள் பாக்தாத்திற்கு வரவேற்க்கப்பட்டு, வானியல், கணிதம், மருத்துவம் போன்ற புத்தகங்கள் அரேபித்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. அதாவது, அப்பொழுது முகமதியம் தீவிரமாக அறியப்படவில்லை என்றாகிறது. 712 CEல் தான் சிந்து பகுதி மீது, அரேபியர் படையெடுத்ததாக உள்ளது. அப்பொழுது இந்து அரசர்கள் ஆண்டு வந்தனர். முகமது கஜினி (971-1030 CE) மற்றும் கோரி முகமது (1149-1206 CE),  ஆண்டது (1202-1206 CE) (1206 CE சோமநாத படையெடுப்பு, கோவில் அழிப்பு) காலங்களில் தான், “முகமதியர்” என்ற ரீதியிலான படையெடுப்புகள் ஏற்பட்டன. ஆக, 712 CE முதல் 1206 CE வரை அதாவது 8-13 நூற்றாண்டுகளில் தான் “இஸ்லாம் அல்லது கத்தி” வேலை செய்து கொண்டிருந்தது. கடல்வழி போக்குவரத்து மூலம் கிரேக்க- ரோமானிய தொடர்புகள் இருந்தது போல, அரேபியரும் மேற்குக் கடற்கரை, தென்னாட்டு பகுதிகளுக்கு வந்திருக்கலாம். ஆனால், அவர்கள் முகமதியர் / முஸ்லிம்கள் இல்லை. அரேபியாவிலிருந்து வந்தவர் எல்லாம் முகமதியர் / முஸ்லிம்கள் இல்லை என்பது போல, துருக்கி மற்றும் துருக்கிப் பகுதிகளிலிருந்து வந்தவர் எல்லாரும் முகமதியர் / முஸ்லிம்கள் இல்லை.

காபூலிவாலா / ஈட்டிக் காரன், போன்றுதான் கொடூர, குரூர, தீவிரவாதிகள் போன்றவர்களைக் குறிப்பிட்டுக் காட்ட, துருக்கர் / துலுக்கர் என்ற பிரயோகம் ஏற்பட்டது: “கத்தி-இஸ்லாம்” என்ற தீவிரவாதத்துடன், முகமதியர்-அல்லாதவரைக் கொன்று, வலுக்கட்டாயமாக மதமாற்றி, அவர்களது வழிபாட்டு ஸ்தலங்களை இடித்து-அழித்து-ஆக்கிரமித்து மாற்ற ஆரம்பித்த போது, அத்தகைய கொடூர, குரூர, தீவிரவாதிகள் போன்றவர்களைக் குறிப்பிட்டுக் காட்ட, துருக்கர் / துலுக்கர் என்ற பிரயோகம் ஏற்பட்டது. எப்படி, காபூலிவாலா / ஈட்டிக் காரன், போன்றவை உபயோகப்படுத்தப் பட்டபனவோ, அது போன்று, துருஷ்கா வடவிந்தியாவில் பிரபலமாகியது போல, துருக்கர் / துலுக்கர், துலுக்கச்சி, துருக்கவாடு போன்ற வார்த்தைகள் தென்னிந்தியாவில் பிரபலமாகின. இது, மாலிகாபூரின் கொள்ளை-படையெடுப்பிற்குப் பிறகு அதிகமாகியது. மாலிகாபூரின் கொடுமை-குரூரம்-தீவிரவாதம் தேவகிரி (1308), வாரங்கல் (1310) துவாரசமுத்திரம் (1311), பாண்டிய ராஜ்ய பகுதிகள் (1311) முதலிய நகரங்களை தாக்கி, கோவில்களை தரை மட்டமாக்கி, தங்கம்-முதலியவற்றைக் கொள்ளையடித்து சென்றபோது அப்பிரயோகம் வலுப்பட்டது. மேலும், இவர்கள் குழந்தைகள், இளம்பிள்ளைகள் முதலியோரைப் பிடித்துக் கொண்டு போகும் பழக்கமும் உண்டு, இதனால், அவர்களை, “பிள்ளைப் பிடிக்கிறவன்” என்றும் குறிப்பிட்டனர். “அலிகளை” உண்டாக்குவதும் அவர்களின் வேலையாக இருந்தது. மாலிகாபூரே ஒரு அலிதான்.

முகமதியம் தோன்றி 8-9ம் நூற்றாண்டுகளில் தான் வடகிழக்கில் முகமதியருக்கு அச்சொல் பிரயோகம் ஆரம்பித்தது: துருக்க என்ற சொல் இடைகாலத்தில் கடுமையான, கொடுமையான அரசர்களைக் குறித்தது. முகமதியம் தோன்றி 8-9ம் நூற்றாண்டுகளில் தான் வடகிழக்கில் முகமதியருக்கு அச்சொல் பிரயோகம் ஆரம்பித்தது. மேலும் மிலேச்சர் என்ற வார்த்தையும் பொதுவாக உபயோகப்படுத்தப் பட்டு வந்தது. இது கிரேக்கர் முதல் துருக்க வரை குறிப்பதாக இருந்தது. அரேபியாவில் வாழ்ந்தவர் மற்றும் அங்கிருந்து வந்தவர் எல்லாம் முகமதியர் இல்லை. 12ம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு தான் அந்த ரீதியில் அறியப்பட்டனர். தென்னகத்தைப் பொறுத்தவரை, இவர்கள் அறியப்படவில்லை என்றே தெரிகிறது. அதாவது, வணிகர்களாக வந்து சென்றவர், முகமதியராகவில்லை என்றாகிறது.

11ம் நூற்றாண்டிற்குப் பிறகு தமிழ் இலக்கியங்களில் காணப்படும் வார்த்தை: துலுக்கர், பிற்காலத் தமிழ் இலக்கியங்களில் சோனகர் எனவும், துருக்கர் எனவும், ராவுத்தர் எனவும், இனம்பிரித்துக் காட்டியுள்ளன[3]. முருகன் கூட, குதிரை ஏறும் ராவுத்தன் என்று அழைக்கப்பட்டது கவனிக்கத் தக்கது. அதாவது, இவர்கள் எல்லோருமே துருக்கர் ஆகாது அல்லது துருக்கியிலிருந்து வந்தவர் அல்ல என்று பிரித்துக் காட்டுவதாக இருந்தன. இந்தச் சொல் தமிழகத்தில் பதினோராவது நூற்றாண்டிலேயே வழக்கில் இருந்தமைக்குச் சான்றாக பதினோராவது நூற்றாண்டு இலக்கியமான ஜெயங்கொண்டாரது கலிங்கத்துப்பரணி, காஞ்சிபுரம் மாளிகையில், முதற் குலோத்துங்க சோழ மன்னனுக்கு [1070-1120] திறையளந்த நாற்பத்து எட்டுத் தேய மன்னர்களின் பட்டியலில் ‘துருக்கரையும் சேர்த்துள்ளது[4]. அதே மன்னன் மீது புனையப்பட்டுள்ள பிள்ளைத் தமிழில், கவியரசு ஒட்டக்கூத்தரும் துருக்கரைப்பற்றிய குறிப் பினைத் தருகிறார்[5]. மகாகவி கம்பனது இராமாவதாரமும், துருக்கர் தரவந்த வயப்பரிகள்…..” என துருக்கர்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளது[6]. ஆக, சோழர்காலத்தில், அரேபியர்களின் தொடர்புகள் இருந்தமையால், அவ்வாறு குறிப்பிடப்பட்டதில் வியப்பில்லை. இங்கும் துருக்கர், முகமதியர் என்று உறுதியாக சொல்லப்படவில்லை. குதிரை விற்பவர்கள் என்ற ரீதியில் தான் பெரும்பாலான குறிப்புகள் உள்ளன.

© வேதபிரகாஷ்

30-11-2017

 

[1] The Turushka (turuṣka; also Turuška, Turushaka, Turuksha, Tushkara or Turukha) were the people of Turkistan. In Sanskrit and Persian sources they are known as the Indo-Scythians.

[2] The Turkic peoples are a collection of ethnic groups that live in central, eastern, northern, and western Asia as well as parts of Eastern Europe. They speak languages belonging to the Turkic language family. They share, to varying degrees, certain cultural traits and historical backgrounds. The term Turkic represents a broad ethno-linguistic group of peoples including existing societies such as Altai, Azerbaijanis, Balkars, Bashkirs, Chuvashes, Crimean Karaites, Gagauz, Karachays, Karakalpaks, Kazakhs, Khakas, Krymchaks, Kyrgyz people, Nogais, Qashqai, Tatars, Turkmens, Turkish people, Tuvans, Uyghurs, Uzbeks, and Yakuts and as well as ancient and medieval states such as Dingling, Bulgars, Alat, Basmyl, Onogurs, Shatuo, Chuban, Göktürks, Oghuz Turks, Kankalis, Khazars, Khiljis, Kipchaks, Kumans, Karluks, Bahri Mamluks, Ottoman Turks, Seljuk Turks, Tiele, Timurids, Turgeshes, Yenisei Kirghiz, and possibly Huns, Tuoba, and Xiongnu.

[3] எஸ். எம். கமால், முஸ்லிம்களும், தமிழகமும், இஸ்லாமிய ஆய்வு பண்பாட்டு மையம், சென்னை, 1990.

[4] புலவர் ஜெயங்கொண்டார் கலிங்கத்துபரணி பாடல் 333 வத்தலர், மத்திகர், மாளுவர் மாகதர் மச்சர் மிலேச்சர்களே சூத்திரர் குத்தர் குடக்கர் பிடக்கர் குருக்கர் துருக்கர்’

[5] கவியரசு ஒட்டக்கூத்தர்; குலோத்துங்க சோழன் பிள்ளைத் தமிழ் (முத்தபருவம் பாடல் எண் 52)

[6] மகாகவி கம்பன் – இராமாவதாரம் பாலகாண்டம் : வரை காட்சி படலம் பாடல் எண் : 208.